Enkele huizen verderop is een vrouw van achteraan in de tachtig gestorven. Ik kende haar niet zo goed, want ze was al jaren ziek en kwam haast nooit meer buiten.
Haar man ken ik wel. Hij is klein, krom, stokoud. Maar hij rijdt wel nog dagelijks met zijn fiets naar de winkel. En hij werkt ook regelmatig in zijn voortuin. Dat doet hij trager dan traag. Met elke voorbijganger probeert hij een praatje te maken. Zo kan hij even op adem komen.
Nu zijn vrouw er niet meer is, zie ik hem nog vaker in zijn tuin. Hij hakt onkruid dat nog bijna onzichtbaar is en maait gras dat eigenlijk niet is gegroeid. Hij is nog kleiner, krommer, stokouder.
alweer zo mooi, graag gelezen.je schrijft ontroerend
BeantwoordenVerwijderenWat moet die man zich nu alleen voelen :-(
BeantwoordenVerwijderenToch een zeer bekend beeld. Ik zelf heb een groenten tuin achteraan in de tuin en de achterburen twee koppels 80 + werken elke dag in hun groente tuintje... het lijkt soms op concurrentie wie heeft het meest en het best. NU een maand geleden is de vrouw van een van de koppels overleden en de man is naar een verzorgingshuis gegaan .. als ik nu in mijn tuin werk en naar hun vroegere tuintje kijk dat er nu verwaarloost uitziet doet me dit toch ook iets.. Die man voelt zich ook eenzaam en kan zelfs zijn passie niet meer uitvoeren! ik dacht daar direct aan als ik dit ontroerend stukje las... dank je Veerle
BeantwoordenVerwijderenIk had (tot 2 jaar terug) een schat van een buurvrouw... Ze veegde de straat..., wel 10 keer daags... Ze woont nu in een tehuis.
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
Ontroerend mooi en klein, zoals het kan zijn.
BeantwoordenVerwijderenhij mist zijn maatje ....
BeantwoordenVerwijderenhij aardt...
BeantwoordenVerwijderen