Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast. Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren. Op al deze momenten zijn er woorden. WiebelWoorden zoekt ze samen met je op. Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.
Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht. Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.
zondag 13 januari 2013
Gedicht
ik wil je nog niet loslaten ook niet nu je de dagen aan elkaar slaapt
en ik me in stilte vergaap
aan het zijdepapier dat nog van je rest ook niet nu dat zachtjes inscheurt, de hoeken brokkelen ik streel je
Ik licht niet graag toe, omdat bij poëzie iedereen andere associaties maakt, en je door je eigen bedoeling uit te leggen anderen die kans ontneemt, maar wat Jacques in de reactie hieronder aanhaalt, leunt heel dicht aan bij wat ik voelde toen ik dit gedicht schreef.
Drie keer scheepsrecht... Heb al drie keer een reactie getracht te plaatsen; niet gelukt. Je gedicht raakt me diep Veerle, weet er verder nauwelijks woorden aan te geven. Zo fijngevoelig en liefdevol. Ook de woorden van Jacques raken me. Herkenning. Mijn moeder die steeds breekbaarder wordt. Haar wereld steeds kleiner en pogend de wereld zo lang mogelijk zo groot mogelijk te houden. Dapper en krachtig. Bianca
mooi!
BeantwoordenVerwijderenHoe verder ik lees, hoe anders de voorstelling, Veerle... Het heeft meer dan iets...
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
Echt mooi, teder ook.
BeantwoordenVerwijderenIk vind dit heel mooi.....
BeantwoordenVerwijderenZalige zinnen, maar de inhoud ontgaat me. Kun je deze ignorant wat toelichten?
BeantwoordenVerwijderenIk licht niet graag toe, omdat bij poëzie iedereen andere associaties maakt, en je door je eigen bedoeling uit te leggen anderen die kans ontneemt, maar wat Jacques in de reactie hieronder aanhaalt, leunt heel dicht aan bij wat ik voelde toen ik dit gedicht schreef.
VerwijderenMijn moeder wordt straks 90, huid van zijdepapier, verbrokkelend lijf, verbrokkelend hoofd...
BeantwoordenVerwijderenDit gedicht raakt me...
Drie keer scheepsrecht... Heb al drie keer een reactie getracht te plaatsen; niet gelukt.
BeantwoordenVerwijderenJe gedicht raakt me diep Veerle, weet er verder nauwelijks woorden aan te geven. Zo fijngevoelig en liefdevol.
Ook de woorden van Jacques raken me.
Herkenning. Mijn moeder die steeds breekbaarder wordt. Haar wereld steeds kleiner en pogend de wereld zo lang mogelijk zo groot mogelijk te houden. Dapper en krachtig. Bianca
hier word ik stil van , de broosheid van het leven ....
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi, intens...
BeantwoordenVerwijderenwow, dat raakt... ontroert... heel erg mooi veerle!
BeantwoordenVerwijderenje zinnen maken scheurtjes in mijn ziel. Raak.
BeantwoordenVerwijderen