Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

woensdag 5 december 2012

Vijfenveertig (40)

De liefde van de man gaat door de maag

Natuurlijk droomde ik na mijn opleiding tot onderwijzeres van een eigen klasje. Maar mijn vakantiejob als opvoedster was ook heel boeiend geweest. Bovendien hoopte ik op werkzekerheid. En dat kon het onderwijs in die tijd niet garanderen. Dus startte ik in september niet als leerkracht, maar ging als begeleidster bij verstandelijk gehandicapten aan de slag.
Daar moest ik –in het begin althans- zowel dagdiensten als ochtend- en avondshiften draaien. En omdat ik op voorhand niet goed wist hoe dat zou lopen had ik me niet voor een cursus buiten het werk durven inschrijven.
Het team waarin ik terechtkwam hield veel rekening met ieders wensen in verband met de werkuren. Zo merkte ik al snel dat het zo goed als altijd mogelijk was als je op een bepaald moment vrij wilde zijn. Een opleiding volgen behoorde dus nog steeds tot de mogelijkheden. Alleen waren alle cursussen ondertussen al gestart. Het was even zoeken waar ik nog kon aansluiten, want ik zag me niet na een maand bijvoorbeeld nog een naaicursus binnenvallen. Maar kooklessen, dat moest te doen zijn…
Dus fietste ik voortaan elke dinsdagvoormiddag met een zak vol Tupperware-potjes naar de les. In een klein groepje bereidden we er heerlijke dingen als kaas- en garnaalkroketten, osso bucco, lasagne, uiensaus, appelcrumble, … Elke les kozen we zelf wat er de volgende week op het menu stond. We aten onze bereidingen niet ter plekke op, maar schepten alles in potjes om er met de familie van te genieten. Telkens was het een gesukkel om alle gerechten in behoorlijke staat met mijn fiets thuis te krijgen. Maar meestal lukte dat uiteindelijk toch.
Elke dinsdag haastte W. zich tijdens zijn middagpauze naar mijn ouderlijk huis. Daar reserveerden we de keuken van ons moeder voor ons tweetjes. We smulden er van wat ik die week had klaargemaakt. Deze middagen waren veel te kort. Soms moesten we na mijn avondshift opnieuw afspreken voor ons dessert. Ze waren wel heel gezellig. En afgezien daarvan was zo uitpakken met mijn kookkunsten ook een goede verleidingstactiek. Het is me gelukt. Want W. is ondertussen immers al eenentwintig jaar Manlief.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

4 opmerkingen:

  1. Je was dan een voorbeeldige leerling die goed kon koken. En super, dat je zolang al lief en leed met hem kan delen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dus toch een ware wijsheid, Veerle !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Geweldig, maar je hebt W toch ook wel leren koken in die eenentwintig jaar :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als ik doodziek ben of een weekend lang cursus volg ofzo roert hij wel eens in de potten, maar anders laat hij dat toch aan mij over, hoor.

      Verwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!