Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 25 november 2012

Vijfenveertig (30)

Babyblues

We wilden oudejaarsavond nog een laatste keer onder ons tweetjes vieren. Maar daar dacht Zoonlief anders over. Hoewel hij pas voor half januari was uitgerekend, kwam hij vijf dagen geleden al op de wereld. Zo komt het dat ik nu, met oudejaarsavond, in het moederhuis lig.
Manlief heeft enkele flessen wijn en een schotel met kreeft en ganzenlever naar binnen gesmokkeld.
Zodra het laatste bezoek is vertrokken, opent hij de eerste fles.
Net dan steekt een verpleegster haar hoofd om de deur.
‘Alles in orde, zie ik,’ lacht ze, ‘Als er iets is bel je maar, hé?’
Bij ons eerste glas halen we herinneringen aan de zwangerschap op. Ik vertel hoe fijn ik het vond zwanger te zijn. Manlief heeft het over de stress om de babykamer op tijd klaar te krijgen. Ik vraag me af of ik onbewust heb gevoeld dat de geboorte naderde, want waarom heb ik anders net de dag voor de bevalling ‘mijn valies’ gemaakt.
Manlief kijkt vertederd naar ons ventje. We verwonderen ons erover dat hij zo rustig is. Het lijkt alsof hij ons toch nog een avond onder ons tweetjes gunt. Alleen voelt ‘onder ons tweetjes’ nu wel anders aan.
De kreeft smaakt ook anders dan thuis. Dat komt vast door de ziekenhuislucht. Of door het kleine tafeltje waaraan we eten. De ongemakkelijke ziekenhuisstoelen…
Ondanks deze details genieten we ervan met ons drietjes te zijn. Zonder verpleegsters om ons heen. Zonder bezoek. Gewoon met ons gezinnetje. En raar maar waar, dat ‘met zijn drietjes’ voelt al heel vertrouwd.
Iets voor middernacht zetten we de tv aan. Samen met de feestvierders op het scherm tellen we af naar twaalf uur.
Manlief omhelst me. ‘Gelukkig Nieuwjaar, schatje!’
Ik wil iets gelijkaardigs antwoorden, maar... mijn stem stokt. Tranen rollen over mijn wangen. Ik veeg ze weg en prevel toch iets. Maar het is, zelfs voor mezelf, onverstaanbaar. Ik schokschouder in de armen van Manlief en hoe ik ook mijn best doe om dit huilen te stoppen, het lukt me niet. Alle emoties van de voorbije dagen borrelen op. De spanning als mijn water breekt. Het lastige gevoel tijdens de keizersnede. Mijn ongeduld terwijl ik in de recovery room lig en zo graag met mijn kindje wil kennismaken. De paniek of ik wel een goede moeder zal zijn. De liefde waarmee ik Zoonlief voor het eerst in mijn armen houd…
In een waas neem ik het glas Rosé Champagne aan, dat Manlief me aanreikt. We klinken op het nieuwe jaar en op ons gezin. Stilaan word ik wat rustiger. Maar helemaal goed komt het niet meer deze nacht.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

2 opmerkingen:

  1. Beslist een oudjaar dat je niet snel in de lade "vergeten" zal plaatsen, erg mooi geschreven, ik kom beslist even terug langs voor wat meer wiebelwoorden
    didier

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zo'n mooitje, Veerle, en 'k had het bijna gemist...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!