Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zaterdag 17 november 2012

Vijfenveertig (22)

De viezerd

Ik zit in de stuurcabine naast jou, en naast die stomme kapitein met zijn zoetgevooisde stem en zijn rollende Spaanse woorden. De boot wiebelt. Jij lacht. Liever zou ik met jou boven op het dek in de zon liggen. Maar jij verkiest - ik begrijp echt niet waarom- in de buurt van die vuile vent te blijven.
Gelukkig legt de boot even later aan bij een onbewoond eiland. De mensen die er niet wonen hebben lange tafels klaargezet. We schuiven aan. Ik zit vlak naast je. Tegen je. Bijna als een Siamese tweeling.
Lange bruine mannen schenken sangria uit. Ik mag dat natuurlijk nog niet drinken, maar sabbel toch op de stukjes fruit die erin zitten. Die bruine mannen komen ook rond met schalen vol zoute visjes. Jij vindt ze heerlijk. Alleen daarom eet ik er ook van.
Plots schalt Spaanse hoempapa uit de boxen. Een dikkerd trekt ons van de bank en in een lange rij dansen we over het strand. Het zand is heet. Het kriebelt tussen mijn tenen. 'Viva Espana' zing ik keiluid en keivals, mee.
Als de mannen er terug zijn met dampende schalen haasten we ons aan tafel. Mosselen, kip, inktvis, rijst,... Wat ruikt dit heerlijk! Ik smul ervan. Je schrikt dat ik zoveel op krijg. Maar dit is dan ook écht lekker. Als alle kommen leeg zijn, leggen we onze handdoeken dicht bij de boot op het strand. De kapitein praat er met een oudere man. Jij doet een dutje en ik speel aan je voeten in het zand. Ik hou de kapitein in het oog en merk wel hoe hij voortdurend naar je kleine bikinietje loert. Later wil ik ook zo'n miniding. Maar o wee, als er dan een viezerd zo durft te kijken!

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

3 opmerkingen:

  1. De vunzige vuilaard...
    Gelukkig was 't eten héérlijk, Veerle !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Haha! Ik vind het wel een beetje eng.

    Vandaag gaf ik je een Award. Je mag hem weigeren maar ik vind dat je hem wel verdiend met je mooie blog en perfecte schrijfstijl. Getallen mag je echt aanpassen ( 11 is veel)
    Liefs.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!